ഞാന്‍, അനാഥന്‍

വിളിക്കാനെനിക്കില്ല ‘അമ്മേ’യെന്നൊരാ സ്നേഹം
പറയാനെനിക്കില്ല താതന്റെ പേരോ ഭൂവില്‍.
ഏതെനിക്കറിയില്ല ഞാന്‍ വന്നോരുറവിടം.
ആരെ ഞാന്‍ വിളിക്കേണ്ടൂ ദൈവമാം സങ്കല്പവും.

ഒന്നു മാത്രമേയെന്റെ ഓര്‍മ്മയില്‍ നിലയ്ക്കുന്നു
തെണ്ടിയായിരുന്നൂ ഞാന്‍, കള്ളനായിരുന്നൂ ഞാന്‍.
എന്റെ കൂട്ടുകാര്‍ പണ്ടേ തെരുവിന്‍ മക്കള്‍ താനേ
എന്റെ നാട്ടുകാരെല്ലാം നാലുകാലുള്ളോരവര്‍.

ഓര്‍മ്മയില്‍ തെളിയുന്നൂ ഈ മുഖമെല്ലാമിന്ന്
ഓരത്തു കൂട്ടും എച്ചില്‍ നടുവില്‍ ശ്വാനന്മാരും
അവരോടൊപ്പം ഉണ്ട സദ്യയാമുച്ചിഷ്ഠവും
എരിയും വിശപ്പിന്ടെ വിളികേള്‍ക്ക വയ്യാതെ
നീളുമെന്‍ കയ്യില്‍ വിലങ്ങിട്ട നീതി ശാസ്ത്രവും.

ഒക്കെ ഞാനീ യാത്രയില്‍ കണ്ട ഭീകര
ദൃശ്യ പൊയ്മുഖത്തിന്റെ അല്പ ചിത്രങ്ങള്‍ മാത്രം.
ആരു ഞാനെന്നൂ പണ്ടേ അറിയില്ലെനിക്കിന്നും
അറിയാമൊന്നേ ആരുമെനിക്കില്ലെന്നല്ലാതെ.

ശാന്തിഗീതമില്ലാതെ മന്ത്രങ്ങളില്ലാതെന്റെ
ആത്മാവു പോലും എന്നെയിട്ടിട്ടു പോകുന്നിന്ന്.
ശ്രാദ്ധമൂട്ടാനായിനി മക്കളേയില്ലാത്തവന്‍.
അലയും ആത്മാവുമീ ഭൂവിലായെന്നത്തെപ്പോല്‍.

നാഥനില്ലാത്തോരെന്റെ ദേഹവും ഇവിടെത്താന്‍.
വിലപേശുവാനായി നാട്ടുകാര്‍ കൂട്ടര്‍ക്കാ‍യി.